Postęp jest zarówno koniecznym, jak i niebezpiecznym pomysłem. Z jednej strony jest konieczny, jeśli próbuje się poprawić stan rzeczy. A z drugiej jest niebezpieczny, ponieważ dążenie do postępu często rodziło doświadczenia paternalizmu, dominacji kolonialnej i narracji o wyższości cywilizacyjnej. W związku z tym warto bronić krytycznego ujęcia postępu, rozróżniając postęp moralny i polityczny oraz badając relację między postępem politycznym a sprawiedliwością.
Postęp nie powstaje wtedy, gdy zbliżamy się do ideału sprawiedliwości, który jest nam zawsze znany, ale kiedy konstruowane przez nas instytucje polityczne odzwierciedlają to, czego uczymy się z prób i niepowodzeń z przeszłości. Ażeby nakreślić, w jaki sposób przebiegają takie procesy uczenia, należy zgłębić ideę, że podstawową funkcją sprawiedliwości jest regulowanie przymusowego użycia władzy.
Istotne jest również wyjaśnienie, jak należy rozumieć postęp w normach sprawiedliwości jako wynik kumulatywnych procesów ewolucji różnych poglądów na to, jak należy sprawować władzę. Nie musimy myśleć o tym procesie jako o procesie napędzanym jedynie przez racjonalne popieranie pryncypialnych alternatyw: interesy poszczególnych grup społecznych odgrywają kluczową rolę.
Nie musimy też myśleć o tym jako o procesie liniowym, który zachodzi bez odstępstwa od regresywnych form rządów politycznych, nawet jeśli bardziej postępowe są epistemicznie dostępne. W każdym szczególnym kontekście uzasadnienia norm politycznych możemy zidentyfikować zasady, które wyrażają funkcję sprawiedliwości poprzez refleksję nad strukturą ról społecznych w stosunku do systemu reguł rządzących społeczeństwem i struktury ekonomicznej, która umożliwia jego rozwój.
Analiza historyczna różnych typów reżimów może być postrzegana jako sposób rozwiązania problemu usprawiedliwienia władzy. Wyzwanie polega na określeniu, w jaki sposób istniejące reżimy polityczne odnoszą się do istniejących struktur społeczno-gospodarczych i jak łączą sprawiedliwość ze sprawowaniem władzy.
Genealogia różnych form władzy politycznej jest zróżnicowana. Aczkolwiek, celem refleksji nad postępem politycznym jako procesem udoskonalania norm opartych na sprawiedliwości jest to, że możemy polegać na nim, aby krytycznie zastanowić się nad istniejącymi formami rządów, a zatem kontynuując rozwój procesu uczenia się na próbach, niepowodzeniach i sukcesach przeszłość. Ta relacja nie opiera się na krytycznych przesłankach teleologicznych ani na apologetycznej analizie, która domyślnie zakłada, że historię piszą jej zwycięzcy.